ΩΣ ΠΟΤΕ; Και περι υγείας

Το μέγιστο ατόπημα ηθελημένα και αθέλητα από τον επίσημο κλήρο είναι η εντύπωση που έχει δοθεί στους πλείστους, έχοντας ίσως τις καταβολές του στο Βυζάντιο με τη συνεργασία Πατριάρχη κι Αυτοκράτορα (αλλά κακώς γιατί εκεί ήταν διαφορετικά τα πράγματα), ότι προσεταιρίζεται την εξουσία, τις αρχές και την πλουτοκρατία και όχι το 'φτωχό' λαό και τον άνθρωπο του καθημερινού μόχθου για τα προς το ζην (με τις πάντοτε ηχηρές αλλά αθέατες εξαιρέσεις βεβαίως από απλούς ταπεινούς ιερείς). Ενώ οι άθεοι κυβερνώντες και μη, αριστεροί και ακροδεξιοί πολιτικάντηδες και λοιποί φαίνονται να κάνουν ακριβώς το αντίθετο φανερά (ενώ στην ουσία και αυτοί κάθε άλλο παρά αυτό κάνουν). Αίσχος, διότι η 'δουλειά' του κλήρου, όπως την έθεσε το παράδειγμα του Κυρίου μας Ιησού είναι η ενασχόληση με τα προβλήματα και τις πνευματικές πρώτιστα, αλλά και υλικές ανάγκες των 'φτωχών'  (πάμπολοι στις μέρες μας) και ουχί των 'εχόντων' (ως επί το πλείστον από παρανομίες). Αντι η εκκλησία να βρίθει απο τους 'φτωχούς' αυτοί προτιμούν τις πορείες και στη Θεία Λειτουργια προσέρχονται ελάχιστοι και λίγο περισσότεροι μεγάλης ηλικίας συντηρητικοί (ηλικίες 15-35 σχεδόν εκλείπουν) που δεν έχουν καμμία σχέση με την Ορθοδοξία οι πράξεις τους εκτός του Ναού (από το τι ψηφίζουν μέχρι το πως βλέπουν τους 'άμαρτωλούς' συμπολίτες τους).  Και καταντάει τελικά γελοία η ευχή "..υπερ πάσης αρχής και εξουσίας...." που ακούγεται ακόμη στη Θεία Λειτουργία, ενώ αποδεικνύονται όλοι αυτοί ανθέλληνες και αντιορθόδοξοι καθημερινά (φυσικά η ευχή έχει το νόημα να βοηθηθούν ωστε να μετανοήσουν και ν απράττουν τα δέοντα χριστιανικά, αλλά όσο το έχετε δει εσείς άλλο τόσο κι εγώ)..
Ο νοών νοείτω, γιατί ίσως οι λέξεις να μη με βοήθησαν αρκετά.
Να μην ξεχνάμε και το "...πᾶν δώρημα τέλειον ἄνωθέν ἐστιν καταβαῖνον ἀπὸ τοῦ Πατρὸς τῶν φώτων...."

Μεταφέρω επίσης τα εξής χρήσιμα, έχω αναφερθεί και παλιότερα για τη διατροφή, με την παρατήρηση ότι το ευκολότερο και λιγότερο δαπανηρό να συναντήσεις δίπλα σου όλους αυτούς τους πολιτικάντηδες είναι τα μνημόσυνα, εκεί που όλοι στέκουν άλαλοι στο επώδυνο, αναπόφευκτο τραγικό συμβάν που τους πάντες εξισώνει :

Είναι αλήθεια, ότι τέλεια υγεία δεν έχει κανένας. Όλο και κάτι έχουμε όλοι μας. Πλήρως και τελείως υγιής δεν υπάρχει κανένας.

Και όσοι είναι έξω από τα νοσοκομεία νοσούν και όσοι είναι εντός, ακόμη περισσότερο. Μάλιστα οι ασθένειες ποικίλουν κατά περίπτωση.

Ασθένειες σώματος και ασθένειες ψυχής. Ασθένειες ιάσιμες και ανίατες. Ασθένειες έκτακτες και αρρώστιες για μια ζωή. Αρρωστήματα κρυφά και λανθάνοντα, αλλά και φανερά. Κληρονομικά και επίκτητα. Διαπιστωμένα και σπάνια, άγνωστα. Παλαιά που ξαναγυρίζουν, αλλά και καινούρια. Τα νοσοκομεία είναι γεμάτα. Η ιατρική επιστήμη κάνει θαύματα. Αλλά από όλο αυτό το βάσανο της αρρώστιας, υπάρχει και ένα θετικό. “Από το πικρό ο Θεός βγάζει γλυκό”. “Ουδέν κακόν αμιγές καλού”, που έλεγαν και οι αρχαίοι. Ποιό είναι αυτό το καλό; Μέσα στην αρρώστια μας καταλαβαίνουμε την αδυναμία μας, ταπεινωνόμαστε, ζητάμε βοήθεια κι από τους άλλους, τους έχουμε ανάγκη, αλλά και από το Θεό.

Έλεγε ο π. Πορφύριος, ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης, ο εν τη Ομονοία των Αθηνών ασκήσας, ότι “δεν πρέπει να κατηγορούμε τον καρκίνο, διότι πολλούς οδήγησε δια της μετανοίας και εξομολογήσεως στον ουρανό”.
Ο Θεός έπλασε το σώμα και όχι την αρρώστια. Η αρρώστια μπήκε με την αμαρτία όπως η φθορά και ο θάνατος. Όλη όμως η διαδικασία της αρρώστιας και οι διάφορες εξετάσεις μας φέρνουν πιο κοντά στο Θεό και πιο κοντά στους άλλους ανθρώπους.

Όταν αρρωστήσουμε τότε θυμόμαστε τον Θεό. Η αρρώστεια είναι μια παιδαγωγία. Η παιδαγωγία του Κυρίου όμως δεν θέλει να μας ισοπεδώσει. Η παιδαγωγία είναι μικρή και τις περισσότερες φορές προσωρινή, δηλ. στα μέτρα μας και στην αντοχή μας. Σκοπό έχει να μας επαναφέρει στην τάξη, όπως ο δάσκαλος τους αφηρημένους μαθητές (Μ. Βασίλειος). Γινόμαστε και πάλι παιδιά του Θεού. Πιο πιστοί στο Θεό και πιο συμπαθείς στους πονεμένους. Η παιδεία του Κυρίου φανερώνει ότι ο Θεός μας αγαπά και θέλει να μας σώσει. Συχνά από μια αρρώστεια, αλλά και μια θεραπεία, αλλάζουμε ζωή.

Βασική πηγή προβλημάτων στον άνθρωπο δημιουργεί το σώμα. Δεν φταίει όμως το σώμα. Η κακή χρήση και ο εγωϊσμός προβάλλονται με όχημα το γερό και σφριγηλό σώμα. Η αρρώστεια λοιπόν πλήττει το σώμα και ο άνθρωπος ταπεινώνεται. Καταλαβαίνει τα όριά του. Δεν μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Διαπιστώνει ότι έχει ημερομηνία λήξεως.
Από την άλλη μεριά ο πόνος σμιλεύει την ψυχή και κάνει τον άνθρωπο πιο καταδεκτικό, πράο, πιστό, προσευχόμενο. Επαναφέρει στο προσκήνιο της ζωής του το Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους. Αγκαλιάζει τον Σταυρό και διαβάζει το Ευαγγέλιο. Τρέχει στα προσκυνήματα και τάζει τάματα στα Μοναστήρια. Το σπουδαιότερο είναι ότι ο πονεμένος άνθρωπος τις περισσότερες φορές αρχίζει να εκκλησιάζεται, να εξομολογείται και να κοινωνεί. Αρχίζει μια καινούρια περπατησιά στη ζωή του.

Επίσης οι άνθρωποι όταν αρρωσταίνουν επικοινωνούν πιο εύκολα. Γίνονται πιο καταδεκτικοί και ομιλητικοί. Με τους γιατρούς πιο ανακοινωτικοί. Με τους νοσοκόμους πιο υπάκουοι. Με τους δικούς τους πιο συνεργάσιμοι. Με τους διπλανούς πιο συμπαθείς και επιεικείς. Μέσα στους θαλάμους των νοσοκομείων συμφιλιώθηκαν οικογένειες και αδέλφια. Ξεκίνησαν ισόβιες φιλίες. Μας επισκέπτονται φίλοι και συγγενείς από μακριά. Γείτονες και πνευματικοί συγγενείς δείχνουν ενδιαφέρον. Συχνά στην αρρώστεια ανακαλύπτουμε ποιοί μας αγαπούν ειλικρινά.

Η Εκκλησία μας συνεχώς προσεύχεται υπέρ υγείας και υπέρ των νοσούντων. Και μείς πρέπει να προσευχόμαστε θερμά για τους ασθενείς Να δίνουμε το όνομά τους και πρόσφορο στην θεία Λειτουργία, φυσικά συμμετέχοντες και οι ίδιοι. Να καλέσουμε κι έναν ιερέα να διαβάσει ειδικές ευχές και να κάνει Ευχέλαιο. Να οργανώσουμε την εξομολόγηση και τη Θεία Κοινωνία. Να τους φέρουμε κατάλληλα πνευματικά βιβλία να διαβάσουν. Να κάνουμε μια παράκληση ή μια ελεημοσύνη για χάρη τους.