Α. Η ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
Ο τόπος καί ο χρόνος:
Προτείνονται δειγματοληπτικώς τά εξής βιβλία.
Ο τόπος καί ο χρόνος:
Ο τόπος μας είναι πανάρχαιος. Πρίν από 140.000.000 ετη, στίς αρχές της
Κρητιδικής περιόδου, ανυψώνεται πάνω από τήν θάλασσα η πρώτη Οροσειρά
του κόσμου, η περίφημη Πελαγονική Οροσειρά, η οποία έλαβε τό ονομά της
από τήν ομώνυμη περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας.
Η Πελαγονική Οροσειρά αρχίζει από τήν σημερινή Αλβανία, συνεχίζει στήν Ενιαία Ήπειρο, τήν Δυτική Μακεδονία, τόν Ολυμπο, τήν Μαγνησία, τήν Εύβοια, τίς Βόρειες Σποράδες, τήν Αττική, τίς Κυκλάδες, τήν Σάμο, τήν Ικαρία, τμήμα των Δωδεκανήσων και στην Μικρά Ασία. Σχηματίζεται έτσι μία τεράστια οξεία γωνία (V), πού δίνει τήν ενότητα όλου του Ελληνικού χώρου.
Πρίν από 35.000.000 έτη, όταν η τάφρος της Πίνδου έχει πιά γεμίσει από ιζήματα, σημειώνονται νέες κοσμογονικές αναστατώσεις στά έγκατα της Ελληνικής γής. ΄Υστερα από μία πανίσχυρη ανοδική ώθηση, πτυχώθηκαν τά υλικά της τάφρου καί ανυψώθηκαν σχηματίζοντας τήν επιβλητική οροσειρά της Πίνδου. Είναι η εποχή των Αλπικών πτυχώσεων, κατά τήν οποία αναφαίνονται οι υψηλότεροι ορεινοί όγκοι της Γης, οι ΄Αλπεις, τά Πυρηναία καί τά Ιμαλάια.
Μέ τίς τελευταίες γεωλογικές αναστατώσεις, αναδύεται από τά θαλάσσια βάθη η Αιγηίς, σάν ενιαία καί αδιαίρετη μάζα ξηράς, πού εκάλυπτε τόν ελληνικό χωρο, από το Ιόνιο ως τήν Μικρά Ασία και τά νότια της Κρήτης.
Η Αιγηίς είναι τό λίκνον των Ελλήνων, των πρώτων ανθρώπων της γης.
Τά τελευταία εκατομμύρια χρόνια καί κυρίως τά τελευταία 20.000 χρόνια, αλλεπάλληλες καταβυθίσεις σημειώνονται στό ανατολικό τμήμα της Αιγηίδος. Η θάλασσα εισχωρεί στήν αρχή από τό στενό μεταξύ Κυθήρων καί Κρήτης καί ύστερα από τό ευρύτερο βύθισμα μεταξύ του Ευβοϊκού ακρωτηρίου Καφηρέως καί της ΄Ανδρου. Προελαύνει πρός τά Βορειοανατολικά καί κατακλύζει τίς κοιλάδες του Ελλησπόντου καί του Βοσπόρου, ακόμη καί τήν λεκάνη του Ευξείνου Πόντου, σχηματίζοντας τό Αιγαίον Πέλαγος καί τον Εύξεινο Πόντο. Οι κορυφές των βουνών σχηματίζουν τα πολυάριθμα νησιά των Κυκλάδων, των Δωδεκανήσων καί των Σποράδων.
Η Μικρά Ασία - κοιτίδα ελληνικού πολιτισμού καί αυτή - καί μάλιστα η περιοχή από τον Πόντο ως τίς πλαγιές του Ταύρου δέν διαφέρει καθόλου από γεωφυσική καί κλιματολογική άποψη από τήν σημερινή Ελλάδα: η ίδια πολύπλοκη ακτογραφία, όπως τήν προσημαίνουν άλλωστε τά νησιά της ανατολικής ακτής του Αιγαίου, η ίδια σχεδόν ορεογραφική διανομή, μέ λίγο χαμηλότερα βουνά, πολλές στενόμακρες κοιλάδες, πού καταλήγουν σέ όρμους. Γιά όλα αυτά, πού αναφέραμε, βλέπε εκτός των άλλων τό βιβλίο του Αντωνίου Β. Καψή, «Προανθρώπινη ζωή», έκδοση του συγγραφέως, 1985, σελ. 235 καί 236, το βιβλίο του Ξέρξη Λίβα, «Αιγηίς, κοιτίς των Αρίων καί του Ελληνισμού», Αθήναι, 1963, από την αρχή μέχρι τό τέλος καί τήν «Ιστορία του Ελληνικού ΄Εθνους» της Εκδοτικής Αθηνών, τόμος Α, σελ. 11.
Οι ΄Ελληνες καί ο πολιτισμός τους:
Η Πελαγονική Οροσειρά αρχίζει από τήν σημερινή Αλβανία, συνεχίζει στήν Ενιαία Ήπειρο, τήν Δυτική Μακεδονία, τόν Ολυμπο, τήν Μαγνησία, τήν Εύβοια, τίς Βόρειες Σποράδες, τήν Αττική, τίς Κυκλάδες, τήν Σάμο, τήν Ικαρία, τμήμα των Δωδεκανήσων και στην Μικρά Ασία. Σχηματίζεται έτσι μία τεράστια οξεία γωνία (V), πού δίνει τήν ενότητα όλου του Ελληνικού χώρου.
Πρίν από 35.000.000 έτη, όταν η τάφρος της Πίνδου έχει πιά γεμίσει από ιζήματα, σημειώνονται νέες κοσμογονικές αναστατώσεις στά έγκατα της Ελληνικής γής. ΄Υστερα από μία πανίσχυρη ανοδική ώθηση, πτυχώθηκαν τά υλικά της τάφρου καί ανυψώθηκαν σχηματίζοντας τήν επιβλητική οροσειρά της Πίνδου. Είναι η εποχή των Αλπικών πτυχώσεων, κατά τήν οποία αναφαίνονται οι υψηλότεροι ορεινοί όγκοι της Γης, οι ΄Αλπεις, τά Πυρηναία καί τά Ιμαλάια.
Μέ τίς τελευταίες γεωλογικές αναστατώσεις, αναδύεται από τά θαλάσσια βάθη η Αιγηίς, σάν ενιαία καί αδιαίρετη μάζα ξηράς, πού εκάλυπτε τόν ελληνικό χωρο, από το Ιόνιο ως τήν Μικρά Ασία και τά νότια της Κρήτης.
Η Αιγηίς είναι τό λίκνον των Ελλήνων, των πρώτων ανθρώπων της γης.
Τά τελευταία εκατομμύρια χρόνια καί κυρίως τά τελευταία 20.000 χρόνια, αλλεπάλληλες καταβυθίσεις σημειώνονται στό ανατολικό τμήμα της Αιγηίδος. Η θάλασσα εισχωρεί στήν αρχή από τό στενό μεταξύ Κυθήρων καί Κρήτης καί ύστερα από τό ευρύτερο βύθισμα μεταξύ του Ευβοϊκού ακρωτηρίου Καφηρέως καί της ΄Ανδρου. Προελαύνει πρός τά Βορειοανατολικά καί κατακλύζει τίς κοιλάδες του Ελλησπόντου καί του Βοσπόρου, ακόμη καί τήν λεκάνη του Ευξείνου Πόντου, σχηματίζοντας τό Αιγαίον Πέλαγος καί τον Εύξεινο Πόντο. Οι κορυφές των βουνών σχηματίζουν τα πολυάριθμα νησιά των Κυκλάδων, των Δωδεκανήσων καί των Σποράδων.
Η Μικρά Ασία - κοιτίδα ελληνικού πολιτισμού καί αυτή - καί μάλιστα η περιοχή από τον Πόντο ως τίς πλαγιές του Ταύρου δέν διαφέρει καθόλου από γεωφυσική καί κλιματολογική άποψη από τήν σημερινή Ελλάδα: η ίδια πολύπλοκη ακτογραφία, όπως τήν προσημαίνουν άλλωστε τά νησιά της ανατολικής ακτής του Αιγαίου, η ίδια σχεδόν ορεογραφική διανομή, μέ λίγο χαμηλότερα βουνά, πολλές στενόμακρες κοιλάδες, πού καταλήγουν σέ όρμους. Γιά όλα αυτά, πού αναφέραμε, βλέπε εκτός των άλλων τό βιβλίο του Αντωνίου Β. Καψή, «Προανθρώπινη ζωή», έκδοση του συγγραφέως, 1985, σελ. 235 καί 236, το βιβλίο του Ξέρξη Λίβα, «Αιγηίς, κοιτίς των Αρίων καί του Ελληνισμού», Αθήναι, 1963, από την αρχή μέχρι τό τέλος καί τήν «Ιστορία του Ελληνικού ΄Εθνους» της Εκδοτικής Αθηνών, τόμος Α, σελ. 11.
Ανθρώπινη κνήμη 11.000.000 ετών, πού βρέθηκε στά Τρίγλια της Μακεδονίας
από τόν ανθρωπολόγο ΄Αρη Πουλιανό, αποδεικνύει τήν ύπαρξη ανθρώπου στήν
Ελλάδα σέ τόσο μεγάλο χρονικό βάθος.
Ίχνη τεχνητού πυρός ανακαλύπτονται στο Σπήλαιο των Πετραλώνων της Χαλκιδικής, ηλικίας 1.000.000 ετών, ενώ μέχρι πρίν από μερικές δεκαετίες οι επιστήμονες πίστευαν, ότι τά αρχαιότερα ίχνη τεχνητού πυρός βρίσκονταν σέ σπήλαιο του Πεκίνου χρονολογημένα πρό 300.000 ετών.
Ενώ όλοι οι άλλοι λαοί έχουν στήν μνήμη τους έναν μόνον κατακλυσμό, δηλαδή τόν τελευταίο, εμείς έχουμε τρείς: Τον κατακλυσμό του Ωγύγου, περίπου το 26.000 π.Χ., του Δαρδάνου, χρονολογικώς απροσδιόριστο, καί τέλος του Δευκαλίωνος το 12.000 π.Χ., «ότε καί τά όρη της Θεσσαλίας διέστη», κατά τόν Απολλόδωρο και συνέβη ο καταποντισμός της Αιγηίδος. Του τελευταίου κατακλυσμού οι μνήμες διασώζονται στόν κατακλυσμό του Ουτναπιστίμ στό Βαβυλωνιακό ΄Επος του Γιλγάμου καί στόν καταλυσμό του Νώε στήν Γένεση. Φυσικά μιλάμε για σχετικά τοπικούς κατακλυσμούς λόγω τήξεως πάγων που έχουν προηγουμένως δημιουργηθεί και συμβαίνει κάθε 12.000 έτη περίπου!!
Η ύπαρξη Οψιανού λίθου της νήσου Μήλου στό Σπήλαιο Φράγχθι, κοντά στό Πόρτο Χέλι καί στό σπήλαιο του Κύκλωπος στά Γιούρα Αλοννήσου, ηλικίας 6ης εώς καί 9ης χιλιετίας π.Χ., τό οποίο ανέσκαψε ο Αρχαιολόγος καί ΄Εφορος Προϊστορικών Αρχαιοτήτων Αδαμάντιος Σάμψων, αποκαλύπτει κατά τήν πεποίθησή μας τήν ύπαρξη ναυτιλίας ανοικτής θαλάσσης εκείνη τήν εποχή.
Η Ελληνική γλώσσα.
Ίχνη τεχνητού πυρός ανακαλύπτονται στο Σπήλαιο των Πετραλώνων της Χαλκιδικής, ηλικίας 1.000.000 ετών, ενώ μέχρι πρίν από μερικές δεκαετίες οι επιστήμονες πίστευαν, ότι τά αρχαιότερα ίχνη τεχνητού πυρός βρίσκονταν σέ σπήλαιο του Πεκίνου χρονολογημένα πρό 300.000 ετών.
Ενώ όλοι οι άλλοι λαοί έχουν στήν μνήμη τους έναν μόνον κατακλυσμό, δηλαδή τόν τελευταίο, εμείς έχουμε τρείς: Τον κατακλυσμό του Ωγύγου, περίπου το 26.000 π.Χ., του Δαρδάνου, χρονολογικώς απροσδιόριστο, καί τέλος του Δευκαλίωνος το 12.000 π.Χ., «ότε καί τά όρη της Θεσσαλίας διέστη», κατά τόν Απολλόδωρο και συνέβη ο καταποντισμός της Αιγηίδος. Του τελευταίου κατακλυσμού οι μνήμες διασώζονται στόν κατακλυσμό του Ουτναπιστίμ στό Βαβυλωνιακό ΄Επος του Γιλγάμου καί στόν καταλυσμό του Νώε στήν Γένεση. Φυσικά μιλάμε για σχετικά τοπικούς κατακλυσμούς λόγω τήξεως πάγων που έχουν προηγουμένως δημιουργηθεί και συμβαίνει κάθε 12.000 έτη περίπου!!
Η ύπαρξη Οψιανού λίθου της νήσου Μήλου στό Σπήλαιο Φράγχθι, κοντά στό Πόρτο Χέλι καί στό σπήλαιο του Κύκλωπος στά Γιούρα Αλοννήσου, ηλικίας 6ης εώς καί 9ης χιλιετίας π.Χ., τό οποίο ανέσκαψε ο Αρχαιολόγος καί ΄Εφορος Προϊστορικών Αρχαιοτήτων Αδαμάντιος Σάμψων, αποκαλύπτει κατά τήν πεποίθησή μας τήν ύπαρξη ναυτιλίας ανοικτής θαλάσσης εκείνη τήν εποχή.
Η Ελληνική γλώσσα έχει ηλικία τουλάχιστον 50.000 ετών μέ βάση τά
ανθρωπομετρικά χαρακτηριστικά των Σαρακατσάνων. Οι Σαρακατσάνοι είναι
ένα πανάρχαιο ελληνικό φύλο μαρτυρημένο ανθρωπολογικώς εδώ καί 50.000
έτη, τό οποίο ανέκαθεν ομιλεί αποκλειστικά τήν Ελληνική γλώσσα, χωρίς
καμμία ξένη πρόσμειξη. Τό λογικό συμπέρασμα είναι, ότι η Ελληνική γλώσσα
έχει τουλάχιστον τήν ηλικία του Σαρακατσάνικου Ελληνικού φύλου.
Τό πρόγραμμα «Μουσαίος» του Θησαυρού της Ελληνικής Γλώσσης, εκδόσεως του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας των Η.Π.Α. στίς αρχές της δεκαετίας το[υ 1990, περιέχει περίπου 70.000.000 γλωσσικά λήμματα. ΄Οταν ολοκληρωθεί, θά περιέχει 150.000.000 γλωσσικά λήμματα. Αυτό τί αποδεικνύει; Είναι δυνατόν ένας τέτοιος γλωσσικός πλούτος νά εχει δημιουργηθεί σέ τέσσερις μόνο χιλιάδες χρόνια, όπως ισχυρίζονται μερικοί;
Η Ελληνική γλώσσα καί από τόν πλούτο της αποδεικνύεται πανάρχαια καί μητέρα όλων των υπολοίπων γλωσσών, οι οποίες είναι απλώς διάλεκτοί της. Η Ελληνική γλώσσα έχει τήν ακρίβεια της γεωμετρίας καί τήν απόλυτη σαφήνεια, πού απαιτούν οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές. Εάν υπήρχε η δυνατότητα νά επικοινωνήσουμε μέ έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή πολύ μεταγενέστερης γενεάς καί του γράφαμε τό αγγλικό ρήμα WRITE, αυτός δέν θά αντιλαμβανόταν, τί ακριβώς εννοούμε μέ μίαν μόνο λέξη, διότι στά αγγλικά WRITE σημαίνει πολλά καί διαφορετικά: γράφω, γράφεις, γράφουμε, γράφετε, γράφουν καί γράφειν.
Αντιθέτως εάν του γράφαμε τό Ελληνικό ρήμα ΓΡΑΦΩ, θά αντιλαμβανόταν αμέσως, τί εννούμε. Εννοουμε: γράφω καί μόνον γράφω καί τίποτε άλλο. Απόλυτη ακρίβεια, ευκρίνεια καί σαφήνεια. Αλλά θά μπορούσε κάποιος νά αντιτείνει, ότι καί η Λατινική γλώσσα έχει τήν ίδια ακρίβεια. Μήπως έχει δίκιο; Ας πάρουμε λοιπόν τό «amo», ένα ρήμα ομαλό της Λατινικής γλώσσης. Τό σύνολο των μονολεκτικών τύπων του ρήματος αυτού στήν ενεργητική φωνή είναι 80 καί τό αντίστοιχο σύνολο των τύπων του στήν Μέση φωνή είναι 42. ΄Εχουμε δηλαδή ένα γενικό σύνολο 122 ρηματικών τύπων στήν Λατινική.
Ας πάρουμε τώρα τό «λύω», ένα επίσης ομαλό ρήμα της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσης. Τό σύνολο των μονολεκτικών τύπων του ρήματος αυτού στήν ενεργητική φωνή είναι 137, στήν Μέση Φωνή 145 καί στήν Μέση μέ Παθητική Διάθεση 55. ΄Εχουμε δηλαδή ένα σύνολο 337 ρηματικών τύπων. Η Αρχαία Ελληνική έχει σχεδόν τριπλάσιους ρηματικούς τύπους ενός ομαλού ρήματος, από όσους διαθέτει η Λατινική γλώσσα. Αρα έχει τριπλάσια ακρίβεια αποδόσεως νοήματος, από όσην διαθέτει η Λατινική. Εάν μάλιστα συγκρίνουμε τήν Αρχαία Ελληνική μέ τίς σύγχρονες γλώσσες στόν τομέα της ακριβείας αποδόσεως νοήματος, τά αποτελέσματα θά είναι απογοητευτικά γιά αυτές.
Νά γιατί οι Αμερικανικές καί οι Ιαπωνικές Εταιρείες Ηλεκτρονικών Υπολογιστών, όταν ζητούν υψηλόβαθμα Στελέχη, απαιτούν νά έχουν καί γνώση της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης. Αυτοί κάτι θά ξέρουν. Αντιθέτως, εμείς οι έξυπνοι...
Εκτός αυτών δέν πρέπει νά λησμονούμε καί τό νεολιθικό κεραμεικό θραύσμα, τό ευρεθέν στά Γιούρα της Αλοννήσου από τόν Αδαμάντιο Σάμψων, ηλικίας, περίπου 6.000 ετών π.Χ. καί επί του οποίου διακρίνονται ολοκάθαρα τά κεφαλαία ελληνικά αλφαβητικά γράμματα Α, Δ, Υ, μέ άγνωστη βέβαια μέχρι στιγμής φωνητική αξία. Πράγματι δέν είναι βέβαιον, ότι πρόκειται περί γραμμάτων. ΄Ομως τό γεγονός, ότι παρόμοια σύμβολα υπάρχουν σέ χιλιάδες νεολιθικά θραύσματα, ευρεθέντα στήν κοιλάδα του βορείου Νέστου στήν Μοισία (σημερινή Βουλγαρία) καί ανήκοντα στήν πέμπτη χιλιετία π.Χ. καθώς καί τό αναμφισβήτητο γεγονός, ότι παρόμοια σύμβολα ανιχνεύονται στήν περίφημη πινακίδα του Δισπηλιού, η οποία φέρει γραφή του 5.250 π.Χ., αποδεικνύει, ότι ο μείζων ελληνικός χώρος είχε αλφαβητικά γράμματα τρεις καί τέσσερις χιλιάδες χρόνια πρίν από τήν υποτιθέμενη δημιουργία του αλφαβήτου από τούς «Φοίνικες».
Πιστεύω ακράδαντα, ότι η ελληνική αλφαβητική γραφή συνυπήρχε μέ τήν εικονογραφική καί τήν συλλαβογραφική γραφή, όπως ακριβώς καί στίς ημέρες μας συνυπάρχει η αλφαβητική γραφή μέ τήν εικονογραφική γραφή των πινακίδων της τροχαίας, όπου ένα απλό θαυμαστικό (!) εντός τριγώνου σημαίνει: «Προσοχή απροσδιόριστος κίνδυνος». Φαντασθήτε λοιπόν, τί θά συνέβαινε, άν μετά από χιλιάδες χρόνια ανακαλυπτόταν σέ κάποια ανασκαφή μία τέτοια πινακίδα της τροχαίας καί δέν ανακαλύπτονταν αλφαβητικές γραφές, λόγω φθοράς των φερόντων υλικών. Πολλοί επιστήμονες θά ισχυρίζονταν τότε, ότι στήν σημερινή Ελλάδα του 2.000 μ.Χ. δέν υπήρχε αλφάβητον, αλλά μόνον εικονογραφική γραφή!
Προσδοκώ, ότι εάν γίνουν ενάλιες ανασκαφές στό Αιγαίο ή ανασκαφές σέ λιμναίες οικήσεις της κυρίως Ελλάδος, όπου η διαρκής υγρασία διασώζει έγγραφα οργανικά υλικά, θά ευρεθούμε πρό εκπλήξεων σχετικά μέ τήν ελληνική αλφαβητική γραφή.
Ο Ελληνικός Πολιτισμός δημιουργεί αποικίες σέ όλο τόν κόσμο.
Τό πρόγραμμα «Μουσαίος» του Θησαυρού της Ελληνικής Γλώσσης, εκδόσεως του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας των Η.Π.Α. στίς αρχές της δεκαετίας το[υ 1990, περιέχει περίπου 70.000.000 γλωσσικά λήμματα. ΄Οταν ολοκληρωθεί, θά περιέχει 150.000.000 γλωσσικά λήμματα. Αυτό τί αποδεικνύει; Είναι δυνατόν ένας τέτοιος γλωσσικός πλούτος νά εχει δημιουργηθεί σέ τέσσερις μόνο χιλιάδες χρόνια, όπως ισχυρίζονται μερικοί;
Η Ελληνική γλώσσα καί από τόν πλούτο της αποδεικνύεται πανάρχαια καί μητέρα όλων των υπολοίπων γλωσσών, οι οποίες είναι απλώς διάλεκτοί της. Η Ελληνική γλώσσα έχει τήν ακρίβεια της γεωμετρίας καί τήν απόλυτη σαφήνεια, πού απαιτούν οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές. Εάν υπήρχε η δυνατότητα νά επικοινωνήσουμε μέ έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή πολύ μεταγενέστερης γενεάς καί του γράφαμε τό αγγλικό ρήμα WRITE, αυτός δέν θά αντιλαμβανόταν, τί ακριβώς εννοούμε μέ μίαν μόνο λέξη, διότι στά αγγλικά WRITE σημαίνει πολλά καί διαφορετικά: γράφω, γράφεις, γράφουμε, γράφετε, γράφουν καί γράφειν.
Αντιθέτως εάν του γράφαμε τό Ελληνικό ρήμα ΓΡΑΦΩ, θά αντιλαμβανόταν αμέσως, τί εννούμε. Εννοουμε: γράφω καί μόνον γράφω καί τίποτε άλλο. Απόλυτη ακρίβεια, ευκρίνεια καί σαφήνεια. Αλλά θά μπορούσε κάποιος νά αντιτείνει, ότι καί η Λατινική γλώσσα έχει τήν ίδια ακρίβεια. Μήπως έχει δίκιο; Ας πάρουμε λοιπόν τό «amo», ένα ρήμα ομαλό της Λατινικής γλώσσης. Τό σύνολο των μονολεκτικών τύπων του ρήματος αυτού στήν ενεργητική φωνή είναι 80 καί τό αντίστοιχο σύνολο των τύπων του στήν Μέση φωνή είναι 42. ΄Εχουμε δηλαδή ένα γενικό σύνολο 122 ρηματικών τύπων στήν Λατινική.
Ας πάρουμε τώρα τό «λύω», ένα επίσης ομαλό ρήμα της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσης. Τό σύνολο των μονολεκτικών τύπων του ρήματος αυτού στήν ενεργητική φωνή είναι 137, στήν Μέση Φωνή 145 καί στήν Μέση μέ Παθητική Διάθεση 55. ΄Εχουμε δηλαδή ένα σύνολο 337 ρηματικών τύπων. Η Αρχαία Ελληνική έχει σχεδόν τριπλάσιους ρηματικούς τύπους ενός ομαλού ρήματος, από όσους διαθέτει η Λατινική γλώσσα. Αρα έχει τριπλάσια ακρίβεια αποδόσεως νοήματος, από όσην διαθέτει η Λατινική. Εάν μάλιστα συγκρίνουμε τήν Αρχαία Ελληνική μέ τίς σύγχρονες γλώσσες στόν τομέα της ακριβείας αποδόσεως νοήματος, τά αποτελέσματα θά είναι απογοητευτικά γιά αυτές.
Νά γιατί οι Αμερικανικές καί οι Ιαπωνικές Εταιρείες Ηλεκτρονικών Υπολογιστών, όταν ζητούν υψηλόβαθμα Στελέχη, απαιτούν νά έχουν καί γνώση της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης. Αυτοί κάτι θά ξέρουν. Αντιθέτως, εμείς οι έξυπνοι...
Εκτός αυτών δέν πρέπει νά λησμονούμε καί τό νεολιθικό κεραμεικό θραύσμα, τό ευρεθέν στά Γιούρα της Αλοννήσου από τόν Αδαμάντιο Σάμψων, ηλικίας, περίπου 6.000 ετών π.Χ. καί επί του οποίου διακρίνονται ολοκάθαρα τά κεφαλαία ελληνικά αλφαβητικά γράμματα Α, Δ, Υ, μέ άγνωστη βέβαια μέχρι στιγμής φωνητική αξία. Πράγματι δέν είναι βέβαιον, ότι πρόκειται περί γραμμάτων. ΄Ομως τό γεγονός, ότι παρόμοια σύμβολα υπάρχουν σέ χιλιάδες νεολιθικά θραύσματα, ευρεθέντα στήν κοιλάδα του βορείου Νέστου στήν Μοισία (σημερινή Βουλγαρία) καί ανήκοντα στήν πέμπτη χιλιετία π.Χ. καθώς καί τό αναμφισβήτητο γεγονός, ότι παρόμοια σύμβολα ανιχνεύονται στήν περίφημη πινακίδα του Δισπηλιού, η οποία φέρει γραφή του 5.250 π.Χ., αποδεικνύει, ότι ο μείζων ελληνικός χώρος είχε αλφαβητικά γράμματα τρεις καί τέσσερις χιλιάδες χρόνια πρίν από τήν υποτιθέμενη δημιουργία του αλφαβήτου από τούς «Φοίνικες».
Πιστεύω ακράδαντα, ότι η ελληνική αλφαβητική γραφή συνυπήρχε μέ τήν εικονογραφική καί τήν συλλαβογραφική γραφή, όπως ακριβώς καί στίς ημέρες μας συνυπάρχει η αλφαβητική γραφή μέ τήν εικονογραφική γραφή των πινακίδων της τροχαίας, όπου ένα απλό θαυμαστικό (!) εντός τριγώνου σημαίνει: «Προσοχή απροσδιόριστος κίνδυνος». Φαντασθήτε λοιπόν, τί θά συνέβαινε, άν μετά από χιλιάδες χρόνια ανακαλυπτόταν σέ κάποια ανασκαφή μία τέτοια πινακίδα της τροχαίας καί δέν ανακαλύπτονταν αλφαβητικές γραφές, λόγω φθοράς των φερόντων υλικών. Πολλοί επιστήμονες θά ισχυρίζονταν τότε, ότι στήν σημερινή Ελλάδα του 2.000 μ.Χ. δέν υπήρχε αλφάβητον, αλλά μόνον εικονογραφική γραφή!
Προσδοκώ, ότι εάν γίνουν ενάλιες ανασκαφές στό Αιγαίο ή ανασκαφές σέ λιμναίες οικήσεις της κυρίως Ελλάδος, όπου η διαρκής υγρασία διασώζει έγγραφα οργανικά υλικά, θά ευρεθούμε πρό εκπλήξεων σχετικά μέ τήν ελληνική αλφαβητική γραφή.
- Αποικισμός της Μεσογείου: 2.000 αποικίες, εμπόρια καί λιμανόσκαλες!!!
- Αποικισμός της Ασίας: Ο Μέγας Αλέξανδρος, όπου πήγαινε συναντούσε Έλληνες. Οι Καλάς είναι ένα από αυτά τά Ελληνικά φύλα, πού διασταυρώθηκε μέ στρατιώτες του Μ. Αλεξάνδρου. Υπάρχουν όμως καί οι λεγόμενοι του Ελληνισμού, οι οποίοι στήν προσπάθειά τους νά μειώσουν ο,τιδήποτε τό Ελληνικό, προσπάθησαν νά ειρωνευθουν τά περί των Καλάς. ΄Ελαβαν όμως τόν μισθό τους. Ας μήν λησμονούμε καί τά όσα μνημονεύει ο Αρριανός στήν Ινδική του (Κεφάλ. 1,4): «Νυσαίοι (δηλαδή οι κάτοικοι της ινδικής πόλεως Νύσης, οι οποίοι υποδέχθηκαν τόν Μέγαν Αλέξανδρο) ουκ ινδικόν γένος εστίν, αλλά των άμα Διονύσω ελθόντων Ελλήνων ες τήν γην των Ινδων». Γνωρίζουμε, ότι η εκστρατεία του Διονύσου στίς Ινδίες πραγματοποιήθηκε τήν 4η χιλιετία π.Χ.
- Αποικισμός της Αμερικής: Τί νά πρωτομνημονεύσει κανείς; Τά Αργοναυτικά του Απολλωνίου του Ροδίου (βιβλίον 3, στοιχ. 1194 κ.ε.), όπου παρουσιάζεται η Αργώ στόν Νότιο Ατλαντικό, τήν ώρα πού έδυε η Ελίκη (Μεγάλη) Άρκτος (Έκλιθεν ευφεγγέες αστέρες Ελίκης Άρκτου), τόν Περί βασιλείας τέταρτον λόγον του Δίωνος του Χρυσοστόμου (159R), όπου ο Διογένης απευθυνόμενος στόν Μ. Αλέξανδρο του λέει, ότι δεν θά έχει τίποτε περισσότερο από κανέναν, ούτε καί εάν καταλάβει ήπειρο μεγαλύτερη της Ασίας, αφού περάσει τόν Ωκεανό (ουδ' αν ετέραν προσλάβης ήπειρον μείζω της Ασίας, τόν Ωκεανόν διανηξάμενος), τόν «Οίνοπα Πόντον» της Εριέττας Μέρτζ κατά μετάφραση Νικολάου Ζαΐρη, όπου παρουσιάζονται ταξίδια του Οδυσσέως στήν Αμερικανική ήπειρο ή τέλος τήν «Ελληνική Καταγωγή των Αραουκάνων της Χιλής», του Αραουκάνου σοφού Lonko Kilapan (κατά μετάφραση Γιώργου Λαθύρη;)
- Αποικισμός του Ειρηνικού Ωκεανού: Βλέπε τό μνημειώδες βιβλίο του Νορβηγογερμανού επιστήμονος Nors Josephson, The Greek Linguistic elements in the Polynesian languages, τό οποίο εξέδωσε τό Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης τό 1987 καί όπου αποδεικνύεται, ότι οι ρίζες 868 λέξεων των κατοίκων της Πολυνησίας είναι αρχαίας ελληνικής προελεύσεως.
Εναντίον όλου αυτού του πλούτου των αποδεικτικών στοιχείων της γηγενείας
καί της αυτοχθονίας των Ελλήνων, κάποιοι ξένοι συμπλεγματικοί
δημιούργησαν - καί κάποιοι εντόπιοι οπαδοί τους στήριξαν συνειδητά ή
ασυνείδητα τόν μύθο των «Ινδοευρωπαίων» καί τήν δήθεν έλευσή τους στήν
Ελλάδα τήν 2η χιλιετία π.χ.!!! Εάν αυτό αληθεύει, τότε ποίοι κατοικούσαν
προηγουμένως στήν Ελλάδα; Ασφαλώς οι Προέλληνες(!!!), μας λέγουν.
Ασχέτως εάν ο όρος «Προέλληνες», ουδαμού της αρχαίας ελληνικής
γραμματείας μαρτυρείται.
Ο μόνος παρεμφερής όρος, ο οποίος μαρτυρείται πολλάκις είναι ο όρος «Προσέληνοι» και «Προσεληναίοι», δηλαδή «Πρό της Σελήνης», με ό,τι σημαίνει αυτό. (Τόν όρο «Προσέληνος» καί «Προσέληνοι» χρησιμοποιούν οι εξής συγγραφείς στό αντίστοιχο έργο τους:
Ο μόνος παρεμφερής όρος, ο οποίος μαρτυρείται πολλάκις είναι ο όρος «Προσέληνοι» και «Προσεληναίοι», δηλαδή «Πρό της Σελήνης», με ό,τι σημαίνει αυτό. (Τόν όρο «Προσέληνος» καί «Προσέληνοι» χρησιμοποιούν οι εξής συγγραφείς στό αντίστοιχο έργο τους:
- Αριστοτέλης, απόσπασμα 591, 5
- Νόννος, Διονυσιακά, 41, 90
- Στέφανος ο Βυζάντιος, Εθνικά, 536,15
- Ευστάθιος, Παρεκβολαί εις Ομήρου Ιλιάδα, 1, 464, 27
- Σχόλια εις Αισχύλου Προμηθέα, στίχος 438a, 438d καί 450
- Σχόλια εις Απολλωνίου Ροδίου Αργοναυτικά, 275, 20
- Σχόλια εις Αριστοφάνους Νεφέλας, στίχος 398c
- Σούδας Λεξικόν στήν λέξη Προσέληνοι
- Ηρωδιανός ο Γραμματικός, Περί καθολικής προσωδίας, 3, 1
- Στέφανος ο Βυζάντιος, Εθνικά, 536, 16
- Ησυχίου Λεξικόν στήν λέξη Προσελήνιδες
Τέλος την λέξη «Προσεληναίος» μνημονεύουν τά Λυρικά Αδέσποτα, απόσπασμα 67β.
Σέ αντιδιαστολή πρός όλες αυτές τίς δειγματοληπτικές παραπομπές, ας μας προσκομίσουν έστω καί μίαν παραπομπή, πού νά αναφέρεται σέ «Προέλληνες».
Θά τελειώσω λοιπόν τό κεφάλαιο αυτό της Εισαγωγής μέ την παράθεση ενός σημαντικου χωρίου από το 8ον Βιβλιον, Κεφάλαιον 14, παράγραφος 66 της ευαγγελικής Προπαρασκευής του Ευσεβίου: Ελλάς γάρ μόνη αψευδώς ανθρωπογονεί, φυτόν ουράνιον καί βλάστημα θείον ηκριβωμένον, λογισμόν αποτίκτουσα οικειούμενον επιστήμη (Η Ελλάς μέ τό νά δημιουργεί τόν λογισμό, ο οποίος οικειοποιείται διά της επιστήμης, είναι αληθώς η μόνη, πού γεννά τόν άνθρωπο, ο οποίος είναι ουράνια φύτρα καί εξακριβωμένος θεϊκός βλαστός).
Β. ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ
Σέ αντιδιαστολή πρός όλες αυτές τίς δειγματοληπτικές παραπομπές, ας μας προσκομίσουν έστω καί μίαν παραπομπή, πού νά αναφέρεται σέ «Προέλληνες».
Θά τελειώσω λοιπόν τό κεφάλαιο αυτό της Εισαγωγής μέ την παράθεση ενός σημαντικου χωρίου από το 8ον Βιβλιον, Κεφάλαιον 14, παράγραφος 66 της ευαγγελικής Προπαρασκευής του Ευσεβίου: Ελλάς γάρ μόνη αψευδώς ανθρωπογονεί, φυτόν ουράνιον καί βλάστημα θείον ηκριβωμένον, λογισμόν αποτίκτουσα οικειούμενον επιστήμη (Η Ελλάς μέ τό νά δημιουργεί τόν λογισμό, ο οποίος οικειοποιείται διά της επιστήμης, είναι αληθώς η μόνη, πού γεννά τόν άνθρωπο, ο οποίος είναι ουράνια φύτρα καί εξακριβωμένος θεϊκός βλαστός).
Πολλοί άνθρωποι ενσυνειδήτως ή ασυνειδήτως πιστεύουν, ότι οι Έλληνες της
αρχαίας εποχής ήταν απλώς θεωρητικοί. ΄Οτι δηλαδή φιλοσοφούσαν,
νομοθετούσαν, έγραφαν ιστορία, λογοτεχνικά κείμενα, θεατρικά έργα, αλλά
δέν ασχολούντο μέ τό πείραμα, μέ τίς θετικές επιστήμες καί μέ τήν
τεχνολογία. Ο Καθηγητής του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου Κωνσταντίνος
Γεωργακόπουλος γράφει στήν εισαγωγή του περιφήμου έργου του: Αρχαίοι
Έλληνες θετικοί Επιστήμονες, ότι οι Έλληνες εθεμελίωσαν μέ σύστημα, τάξη
καί φαντασία όλες τίς θετικές επιστήμες. Οι ΄Ελληνες επιστήμονες ήταν
πρόσωπα υπαρκτά, μέ όνομα, σπουδές, επιστημονική δραστηριότητα, έρευνα,
πειράματα, μετρήσεις και συγγράμματα. Δέν βρέθηκε ούτε ένας μή ΄Ελληνας
επιστήμων (αρχιτέκτων, φυσικός, μαθηματικός, χημικός, μηχανικός,
φαρμακοποιός) μέ συγγράμματα, πού νά έστειλε στήν Ελλάδα «Εξ Ανατολών τό
φως». Ο Ρωμαίος ιστορικός της Αρχιτεκτονικής Βιτρούβιος στό γνωστό καί
μοναδικό σύγγραμμά του «Περί Αρχιτεκτονικής» αναφέρει εκατοντάδες
΄Ελληνες Αρχιτέκτονες, αλλά ούτε εναν Ρωμαίο.
Τόν 14ο αιώνα ιδρύθηκαν τά πρώτα Πανεπιστήμια στήν Ευρώπη. Πόλεις καί κράτη καυχώνται γιά αυτά: Η Πορτογαλλία γιά τό Πανεπιστήμιο της Κοΐμπρα, η Γερμανία γιά τήν Χαϊδελβέργη καί τήν Λειψία, η Ιταλία γιά τήν Μπολώνια καί τήν Ρώμη. Στήν Αρχαία Ελλάδα όμως λειτουργούσαν πανεπιστημιακές σχολές γιά πολλούς αιώνες, όπως οι εξής.
Τόν 14ο αιώνα ιδρύθηκαν τά πρώτα Πανεπιστήμια στήν Ευρώπη. Πόλεις καί κράτη καυχώνται γιά αυτά: Η Πορτογαλλία γιά τό Πανεπιστήμιο της Κοΐμπρα, η Γερμανία γιά τήν Χαϊδελβέργη καί τήν Λειψία, η Ιταλία γιά τήν Μπολώνια καί τήν Ρώμη. Στήν Αρχαία Ελλάδα όμως λειτουργούσαν πανεπιστημιακές σχολές γιά πολλούς αιώνες, όπως οι εξής.
- Ιωνικής Σχολή Θαλού, στήν Μίλητο
- Πυθαγόρειος Σχολή, στόν Κρότωνα
- Ακαδημία Πλάτωνος, στήν Αθήνα
- Ελεατική Σχολή Ζήνωνος, στήν Ελέα
- Σχολή Ευδόξου, στήν Κύζικο
- Μουσείον, στήν Αλεξάνδρεια
- Πανδιδακτήριον της Μαγναύρας, στήν Κωνσταντινούπολη
- Ιατρική Σχολή, στήν Μασσαλία
Σέ όλες αυτές τίς σχολές διδάσκονταν εκτός των άλλων μαθημάτων καί οι
θετικές επιστήμες, τά Μαθηματικά, η φυσική, η αστρονομία, η βιολογία, η
βοτανική κ.λπ.
Αξιοσημείωτο είναι, οτι, ενώ χρειάστηκε νά φθάσουμε στίς αρχές του 20ου αιώνος, γιά νά επιτραπή η είσοδος των γυναικών στά Πανεπιστήμια, α'υτό επιτρεπόταν σέ όλες τίς Σχολές της Αρχαίας Ελλάδος. Πολλές γυναίικες σπούδασαν, ασχολήθηκαν μέ τήν επιστήμη, έγραψαν συγγράμματα, δίδαξαν (αναφέρουμε τήν αστρονόμο Αγλαονίκη τήν Θετταλίδα τόν 5ο αιώνα π.Χ., τήν μαθηματικό Αρετή τήν Κυρηνεία τόν 3ο αιώνα π.Χ., τήν μαθηματικό Δαμώ τήν Κροτωνία τόν 6ο αιώνα π.Χ., τήν αστρονόμο Θεανώ τήν Θουρία τόν 6ο αιώνα π.Χ., τήν χημικό Κλεοπάτρα τήν Αλεξανδρίδα τόν 2ο αιώνα μ.Χ., τήν μαθηματικό Περικτιόνη τήν Αθηναία τόν 5ο αιώνα π.Χ. καί τήν μαθηματικό καί αστρονόμο Υπατία τήν Αλεξανδρίδα τόν 4ο αιώνα μ.Χ.).
Τό περίφημο Μουσείον της Αλεξανδρείας ήταν τό πρώτο Πολυτεχνείο στήν ιστορία του πλανήτη μας. Εκεί βρισκόταν ο πυρήνας γιά τήν τεχνολογική ανάπτυξη. Μέ κέντρο τήν Αλεξάνδρεια ετοιμαζόταν η μεγάλη βιομηχανική επανάσταση στούς ελληνιστικούς χρόνους. Μεγάλες εφευρέσεις είχαν γίνει, όπως η αντλία, τό ωρολόγιο, τό ταξίμετρο καί τό οδόμετρο, τά αυτόματα, πού εκινούντο μέ υδατοπίεση ή ατμοπίεση. Αναμενόταν η εφαρμογή σέ μηχανήματα καί η εν σειρά εκμετάλλευση, πού θά άλλαζε τήν πορεία του κόσμου. Η βιομηχανική επανάσταση όμως ματαιώθηκε λόγω της ρωμαϊκής κατακτήσεως καί λόγω του εμπρησμού της περίφημης βιβλιοθήκης της Αλεξανδρείας, όπου καταστράφηκαν 700.000 βιβλία.
Τέτοιου είδους γνώσεις αποκτά κάποιος, εάν μελετήσει τό βιβλίο «Αρχαίοι ΄Ελληνες Θετικοί Επιστήμονες» του Κωνσταντίνου Γεωργακοπούλου, στίς εκδόσεις Γεωργιάδη, Αθήναι, 1995, τό οποίον εκθύμως συνιστούμε.
Τό 1997 στό Τεχνικό Μουσείο της Θεσσαλονίκης είχε διοργανωθεί έκθεση μέ θέμα Αρχαία Ελληνική Τεχνολογία, η οποία προκάλεσε αίσθηση. Ευχόμαστε στό εγγύς μέλλον νά διοργανωθεί ανάλογη έκθεση καί στήν περιοχή Πειραιώς καί Αθηνών, γιά νά αντιληφθούμε όλοι τά επιτεύγματα των προγόνων μας σέ πολλούς τομείς, όπως στίς τηλεπικοινωνίες καί στήν μέτρηση του χρόνου καί των αστρικών κινήσεων (βλέπε καί τόν Αστρολάβο των Αντικυθήρων, πού εκτίθεται στό Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών, του οποίου τά 29 γρανάζια είναι αποτέλεσμα υψηλής τεχνολογίας καί δέν είναι δυνατόν νά είναι χειροποίητα. Αυτό μας τό διαβεβαιώνουν έμπειροι μεταλλουργοί).
Γ. Ο ΠΛΑΤΩΝ ΚΑΙ Η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ
Αξιοσημείωτο είναι, οτι, ενώ χρειάστηκε νά φθάσουμε στίς αρχές του 20ου αιώνος, γιά νά επιτραπή η είσοδος των γυναικών στά Πανεπιστήμια, α'υτό επιτρεπόταν σέ όλες τίς Σχολές της Αρχαίας Ελλάδος. Πολλές γυναίικες σπούδασαν, ασχολήθηκαν μέ τήν επιστήμη, έγραψαν συγγράμματα, δίδαξαν (αναφέρουμε τήν αστρονόμο Αγλαονίκη τήν Θετταλίδα τόν 5ο αιώνα π.Χ., τήν μαθηματικό Αρετή τήν Κυρηνεία τόν 3ο αιώνα π.Χ., τήν μαθηματικό Δαμώ τήν Κροτωνία τόν 6ο αιώνα π.Χ., τήν αστρονόμο Θεανώ τήν Θουρία τόν 6ο αιώνα π.Χ., τήν χημικό Κλεοπάτρα τήν Αλεξανδρίδα τόν 2ο αιώνα μ.Χ., τήν μαθηματικό Περικτιόνη τήν Αθηναία τόν 5ο αιώνα π.Χ. καί τήν μαθηματικό καί αστρονόμο Υπατία τήν Αλεξανδρίδα τόν 4ο αιώνα μ.Χ.).
Τό περίφημο Μουσείον της Αλεξανδρείας ήταν τό πρώτο Πολυτεχνείο στήν ιστορία του πλανήτη μας. Εκεί βρισκόταν ο πυρήνας γιά τήν τεχνολογική ανάπτυξη. Μέ κέντρο τήν Αλεξάνδρεια ετοιμαζόταν η μεγάλη βιομηχανική επανάσταση στούς ελληνιστικούς χρόνους. Μεγάλες εφευρέσεις είχαν γίνει, όπως η αντλία, τό ωρολόγιο, τό ταξίμετρο καί τό οδόμετρο, τά αυτόματα, πού εκινούντο μέ υδατοπίεση ή ατμοπίεση. Αναμενόταν η εφαρμογή σέ μηχανήματα καί η εν σειρά εκμετάλλευση, πού θά άλλαζε τήν πορεία του κόσμου. Η βιομηχανική επανάσταση όμως ματαιώθηκε λόγω της ρωμαϊκής κατακτήσεως καί λόγω του εμπρησμού της περίφημης βιβλιοθήκης της Αλεξανδρείας, όπου καταστράφηκαν 700.000 βιβλία.
Τέτοιου είδους γνώσεις αποκτά κάποιος, εάν μελετήσει τό βιβλίο «Αρχαίοι ΄Ελληνες Θετικοί Επιστήμονες» του Κωνσταντίνου Γεωργακοπούλου, στίς εκδόσεις Γεωργιάδη, Αθήναι, 1995, τό οποίον εκθύμως συνιστούμε.
Τό 1997 στό Τεχνικό Μουσείο της Θεσσαλονίκης είχε διοργανωθεί έκθεση μέ θέμα Αρχαία Ελληνική Τεχνολογία, η οποία προκάλεσε αίσθηση. Ευχόμαστε στό εγγύς μέλλον νά διοργανωθεί ανάλογη έκθεση καί στήν περιοχή Πειραιώς καί Αθηνών, γιά νά αντιληφθούμε όλοι τά επιτεύγματα των προγόνων μας σέ πολλούς τομείς, όπως στίς τηλεπικοινωνίες καί στήν μέτρηση του χρόνου καί των αστρικών κινήσεων (βλέπε καί τόν Αστρολάβο των Αντικυθήρων, πού εκτίθεται στό Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών, του οποίου τά 29 γρανάζια είναι αποτέλεσμα υψηλής τεχνολογίας καί δέν είναι δυνατόν νά είναι χειροποίητα. Αυτό μας τό διαβεβαιώνουν έμπειροι μεταλλουργοί).
Ενας από τούς αμέτρητους μεγάλους Έλληνες επιστήμονες είναι καί ο
Μαθηματικός καί Φιλοσόφος Πλάτων ο Αθηναίος, πού γεννήθηκε τό 427 π.Χ.
στόν Δήμο των Αθηναίων καί πέθανε στό ίδιο μέρος τό 347 π.Χ. (βλέπε
εκτός των άλλων καί τό έργον του Θεοδοσίου Γ. Βαρβιτσιώτου «Λεξικόν
Αρχαίων Ελλήνων», θεμελιωτών του παγκοσμίου πολιτισμού, Γεωργιάδης,
Αθήναι, 1997, όπου μνημονεύονται 4.000 αρχαίες Ελληνικές
προσωπικότητες).
Δέν θά ασχοληθώ μέ τα βιογραφικά του καί μέ τό έργο του, διότι μέ αυτά ασχολούνται οι συγγραφείς των πραγματειών, πού ακολουθούν.
Θά ήθελα όμως νά επιστήσω τήν προσοχή των αναγνωστών στό θέμα της διαλεκτικής, η οποία έχει παρερμηνευθεί τούς δύο τελευταίους αιώνες. ΄Εχει μάλιστα αντιδιασταλεί πρός τήν Λογική, τήν αποκαλουμένη περιφρονητικά από μερικούς τυπική Λογική, μέ τό επιχείρημα ότι η Διαλεκτική Λογική καταργεί δήθεν τόν νόμο της ελλείψεως αντιφάσεως!!! Η κατάργηση όμως του λογικού νόμου της ελλείψεως αντιφάσεως συμβαίνει μόνον στην κατάσταση της σχιζοφρένειας.
Η Διαλεκτική από γραμματικής απόψεως δέν είναι όνομα ουσιαστικόν. Είναι επίθετον κατά παράλειψη της λέξεως Τέχνη. Άρα διαλεκτική τέχνη είναι η τέχνη του συζητείν γιά κάποιο θέμα μέ ερωτήσεις καί απαντήσεις. Καί διαλεκτικός από τό ρήμα διαλέγομαι, είναι ο ικανός συζητητής, ο έμπειρος εις τό διαλέγεσθαι, ο ακολουθών τήν διαλεκτικήν μέθοδο. Είναι σπουδαίο προσόν νά δίδονται καίριες απαντήσεις. Καί ακόμη σπουδαιότερο νά υποβάλλονται καίριες ερωτήσεις.
Ιδεώδες της ελληνικής παιδείας είναι νά γίνουν οι άνθρωποι ικανοί «λόγον διδόναι καί λαμβάνειν» (βλέπε Ξενοφώντος, Οικονομικόν, 11, 22). Δηλαδή οι άνθρωποι οφείλουν νά δίδουν στούς άλλους τό δικαίωμα λόγου, αλλά καί να δίδουν λόγον οι ίδιοι, νά εκθέτουν δηλαδή επακριβώς τά δεδομένα καί νά τά αιτιολογούν επαρκώς βάσει της αρχής του αποχρώντος λόγου, αλλά δέν πρέπει νά σταματούν εδώ. Οφείλουν επίσης νά λαμβάνουν λόγον από τούς άλλους, δηλαδή νά παρακολουθουν μέ προσοχή αυτά, πού λέγουν οι άλλοι.
Εν συντομία δηλαδή κάθε άνθρωπος οφείλει νά είναι ικανός πομπός καί δέκτης λόγου. Ο λόγος παράγεται από τό ρήμα λέγω. Τό ρήμα λέγω παράγεται από δύο διαφορετικές ρίζες: α) Τήν ρίζα λέχ- από τήν οποία παράγεται τό λέγω - κοιμίζω, ξαπλώνω, η λεχώ, η άλοχος, η λόχμη καθώς καί τό λατινικό lex = ο κείμενος νόμος αλλά καί το αγγλικό law = ο κείμενος νόμος. β) Τήν ρίζα λέγ- από τήν οποία παράγεται τό λέγω = ομιλώ, τό λογίζομαι, η εκλογή, η συλλογή, καθώς καί τό λατινικό lego = αναγιγνώσκω.
Λόγος σημαίνει έναρθρος λόγος, προφορικός ή γραπτός, λέξη (π.χ. εν ενί λόγω = μέ μία λέξη), απόφθεγμα, απόκριση μαντείου, γνωμικό, ρητό, παροιμία, φήμη (π.χ. ως λόγος έχει = όπως φημολογείται), σκέψη, λογική, λογισμός, παγκόσμιος νομοτέλεια (παράβαλε τόν Λόγον του Ηρακλείτου), μελέτη, μαθηματική σχέση (π.χ. ο λόγος της περιφερείας πρός τήν διάμετρον του κύκλου = π), αιτία (π.χ. ο λόγος υπάρξεως του φαινομένου) καί τέλος λόγος σημαίνει τόν Υιόν του Θεού.
Ο Ελληνικός πολιτισμός είναι ο πολιτισμός του Λόγου, εν αντιθέσει πρός τόν Λατινικό, ο οποίος είναι ο πολιτισμός του Πράγματος (res). Πάρτε μίαν τυχαία σελίδα Ελληνικού βιβλίου καί μίαν τυχαία σελίδα Λατινικού βιβλίου. Στήν πρώτη κυριαρχεί ο Λόγος, ως ουσιαστικό ή ως επίθετο ή ως ρήμα της ιδίας ρίζας (λόγου χάρη στην 39η παράγραφο του Επιταφίου Λόγου του Περικλέους, τόν οποίον αναφέρει ο Θουκυδίδης στό 2ο βιβλίο της Ξυγγραφής του, διαβάζουμε τίς φράσεις: κόμπω λόγου = ως καυχησιολογία, τούς λόγους = τά λόγια, λόγω = μέ αποδεικτικό λόγο, εκλογίζεσθαι = νά υπολογίζουμε μέ λογικό τρόπο, λογισμός = η λογική σκέψη, λογισμώ = λόγω υπολογισμού).
Αντιθέτως, στήν Λατινική σελίδα κυραρχεί το Πράγμα = res (res publica = τό δημόσιον πράγμα, η πολιτεία, res gestae = οι πράξεις, res bonae = η ευπραγία, res militaris = τά στρατιωτικά, res nautica = τά ναυτικά, quam ob rem = ένεκα τούτου, καί άλλα αμέτρητα).
Ανακεφαλαιώνοντας συμπεραίνουμε, ότι διαλεκτική είναι η τέχη του διαλέγεσθαι βάσει της λογικής, η οποία είναι μία καί μοναδική. Δέν υπάρχουν πολλές Λογικές, όπως νομίζουν μερικοί. Λογική είναι η επιστήμη του ορθώς διανοείσθαι, η οποία ερείδεται επί των αρχών της νοήσεως: Επί της αρχής της Ταυτότητος (κάθε τί, πού σκεπτόμαστε, ταυτίζεται μέ τόν εαυτό του), επί της αρχής της ελλείψεως αντιφάσεως (αποκλείεται η συνύπαρξη μίας εννοίας καί της αντιφατικής της ταυτοχρόνως), επί της αρχής της του Τρίτου Αποκλείσεως (μεταξύ μίας εννοίας καί της αντιφατικής της δέν παρεμβάλλεται καμμία τρίτη έννοια) καί επί της αρχής του Αποχρώντος Λόγου (κάθε τί οφείλει νά έχει επαρκή αιτιολογία).
Ο διαλεκτικός δέν έχει προκαταλήψεις, δηλαδή εκ των προτέρων παραδοχές, καί δέν προσπαθεί να επιβάλει τίς απόψεις του στόν άλλον. Ο διαλεκτικός σέβεται τίς απόψεις του άλλου, έστω καί εάν διαφέρουν από τίς δικές του. Ελέγχει τίς έννοιες, τίς οποίες χρησιμοποιεί ο ίδιος καί οι συνομιλητές του, υποβάλλοντές τις στήν βάσανο των αρχών της νοήσεως καί των μεθόδων του ορισμού, της διαιρέσεως, του μερισμού καί της ταξινομήσεως. ΄Ο,τι δέν συμμορφώνεται μέ τίς αρχές καί τίς μεθόδους, τό θεωρεί αντιεπιστημονικόν καί τό ερευνά μέχρι νά τό καταστήσει επιστημονικόν. Ο διαλεκτικός συζητεί καί δέν κουβεντιάζει. Η κουβέντα γίνεται, γιά νά περνά η ώρα καί μπορεί νά είναι ελαφρού περιεχομένου, μέ έριδες, μέ δόγματα, μέ φωνές, μέ προκαταλήψεις, καί όλοι μένουν ικανοποιημένοι, διότι κανένας δέν άκουσε τόν διπλανό του, αλλά απλώς επιβεβαίωσε τίς ήδη διαμορφωμένες πεποιθήσεις του.
Κουβέντα μπορεί νά γίνει επί παντός επιστητού ακόμη καί από αδαείς συνήθως ανθρώπους. Η συζήτηση όμως διεξάγεται μόνον μεταξύ νουνεχών, ηρεμα καί γαλήνια, διότι σκοπός της συζητήσεως δέν είναι η επιβολή του ενός επί του άλλου, αλλά η ανάδειξη της αληθείας καί η απόρριψη της πλάνης. (Πλάνη είναι η ασυνείδητη αποχή από τήν αλήθεια, όπως π.χ. η πεποίθηση των ανθρώπων στό παρελθόν, ότι η Γη ήταν επίπεδη. Λάθος είναι κάτι πού λανθάνει, δηλαδή κάτι, πού μας διαφεύγει. Σφάλμα είναι η υπολογιστική απόκλιση από τήν αλήθεια. Ψεύδος είναι η ενσυνείδητη διαστροφή της αλήθειας).
Μέρη της συζητήσεως (της από κοινού αναζητήσεως: αυτό άλλωστε σημαίνει σύν-ζήτηση) είναι η ελεγκτική μέθοδος καί η μαιευτική. Μέ τήν πρώτη διαπιστώνουμε τήν ορθότητα των μέχρι στιγμής παραδοχών μας μέ νηφαλιότητα καί χωρίς πάθος. Μέ τήν δεύτερη εκμαιεύουμε τό ορθόν, ερειδόμενοι επί των αρχών της νοήσεως καί των μεθόδων της Λογικής επιστήμης.
Στήν Ελληνική κοινωνία του 5ου αιώνος π.Χ. εκείνος, πού θεμελίωσε τήν διαλεκτική, ήταν ο φιλόσοφος Σωκράτης, αλλά εκείνος, ο οποίος τήν επιστημονικοποίησε καί τήν ανήγαγε σέ μοναδική μέθοδο ευρέσεως της αληθείας, ήταν ο μαθητής του, μέγας Μαθηματικός καί Φιλόσοφος Πλάτων.
Οι διάλογοί του πέραν της αισθητικής απολαύσεως, τήν οποίαν προσφέρουν στόν αναγνώστη, είναι τά καλύτερα εργαλεία εκμαθήσεως της διαλεκτικής επιστήμης.
Σέ μίαν εποχή παραλλήλων μονολόγων καί ιδεολογικών ναρκισσισμών οι διάλογοι του Πλάτωνος είναι η καλύτερη προπόνηση γιά τό πλησίασμα της αληθείας. Όποιος διαβάσει έστω καί έναν Πλατωνικό διάλογο, θά τό αντιληφθεί αμέσως. Ο Πλάτων είναι ένας από τούς μεγαλυτέρους Διδασκάλους της Ανθρωπότητος. Είμαστε τυχεροί, πού είναι πρόγονός μας. Είναι ο ογδοηκοστός παππούς μας καί είμαστε τά ογδοντακισέγγονά του. Χωρίς τήν παραμικρή δόση υπερβολής είμαστε υπερήφανοι, διότι είμαστε απόγονοι τέτοιων γιγάντων του πνεύματος, οι οποίοι εξακολουθούν νά φωτίζουν όλους τούς τομείς της ανθρωπίνης δραστηριότητος, καταξιώνοντάς μας και αναδεικνύοντάς μας.
Δέν θά ασχοληθώ μέ τα βιογραφικά του καί μέ τό έργο του, διότι μέ αυτά ασχολούνται οι συγγραφείς των πραγματειών, πού ακολουθούν.
Θά ήθελα όμως νά επιστήσω τήν προσοχή των αναγνωστών στό θέμα της διαλεκτικής, η οποία έχει παρερμηνευθεί τούς δύο τελευταίους αιώνες. ΄Εχει μάλιστα αντιδιασταλεί πρός τήν Λογική, τήν αποκαλουμένη περιφρονητικά από μερικούς τυπική Λογική, μέ τό επιχείρημα ότι η Διαλεκτική Λογική καταργεί δήθεν τόν νόμο της ελλείψεως αντιφάσεως!!! Η κατάργηση όμως του λογικού νόμου της ελλείψεως αντιφάσεως συμβαίνει μόνον στην κατάσταση της σχιζοφρένειας.
Η Διαλεκτική από γραμματικής απόψεως δέν είναι όνομα ουσιαστικόν. Είναι επίθετον κατά παράλειψη της λέξεως Τέχνη. Άρα διαλεκτική τέχνη είναι η τέχνη του συζητείν γιά κάποιο θέμα μέ ερωτήσεις καί απαντήσεις. Καί διαλεκτικός από τό ρήμα διαλέγομαι, είναι ο ικανός συζητητής, ο έμπειρος εις τό διαλέγεσθαι, ο ακολουθών τήν διαλεκτικήν μέθοδο. Είναι σπουδαίο προσόν νά δίδονται καίριες απαντήσεις. Καί ακόμη σπουδαιότερο νά υποβάλλονται καίριες ερωτήσεις.
Ιδεώδες της ελληνικής παιδείας είναι νά γίνουν οι άνθρωποι ικανοί «λόγον διδόναι καί λαμβάνειν» (βλέπε Ξενοφώντος, Οικονομικόν, 11, 22). Δηλαδή οι άνθρωποι οφείλουν νά δίδουν στούς άλλους τό δικαίωμα λόγου, αλλά καί να δίδουν λόγον οι ίδιοι, νά εκθέτουν δηλαδή επακριβώς τά δεδομένα καί νά τά αιτιολογούν επαρκώς βάσει της αρχής του αποχρώντος λόγου, αλλά δέν πρέπει νά σταματούν εδώ. Οφείλουν επίσης νά λαμβάνουν λόγον από τούς άλλους, δηλαδή νά παρακολουθουν μέ προσοχή αυτά, πού λέγουν οι άλλοι.
Εν συντομία δηλαδή κάθε άνθρωπος οφείλει νά είναι ικανός πομπός καί δέκτης λόγου. Ο λόγος παράγεται από τό ρήμα λέγω. Τό ρήμα λέγω παράγεται από δύο διαφορετικές ρίζες: α) Τήν ρίζα λέχ- από τήν οποία παράγεται τό λέγω - κοιμίζω, ξαπλώνω, η λεχώ, η άλοχος, η λόχμη καθώς καί τό λατινικό lex = ο κείμενος νόμος αλλά καί το αγγλικό law = ο κείμενος νόμος. β) Τήν ρίζα λέγ- από τήν οποία παράγεται τό λέγω = ομιλώ, τό λογίζομαι, η εκλογή, η συλλογή, καθώς καί τό λατινικό lego = αναγιγνώσκω.
Λόγος σημαίνει έναρθρος λόγος, προφορικός ή γραπτός, λέξη (π.χ. εν ενί λόγω = μέ μία λέξη), απόφθεγμα, απόκριση μαντείου, γνωμικό, ρητό, παροιμία, φήμη (π.χ. ως λόγος έχει = όπως φημολογείται), σκέψη, λογική, λογισμός, παγκόσμιος νομοτέλεια (παράβαλε τόν Λόγον του Ηρακλείτου), μελέτη, μαθηματική σχέση (π.χ. ο λόγος της περιφερείας πρός τήν διάμετρον του κύκλου = π), αιτία (π.χ. ο λόγος υπάρξεως του φαινομένου) καί τέλος λόγος σημαίνει τόν Υιόν του Θεού.
Ο Ελληνικός πολιτισμός είναι ο πολιτισμός του Λόγου, εν αντιθέσει πρός τόν Λατινικό, ο οποίος είναι ο πολιτισμός του Πράγματος (res). Πάρτε μίαν τυχαία σελίδα Ελληνικού βιβλίου καί μίαν τυχαία σελίδα Λατινικού βιβλίου. Στήν πρώτη κυριαρχεί ο Λόγος, ως ουσιαστικό ή ως επίθετο ή ως ρήμα της ιδίας ρίζας (λόγου χάρη στην 39η παράγραφο του Επιταφίου Λόγου του Περικλέους, τόν οποίον αναφέρει ο Θουκυδίδης στό 2ο βιβλίο της Ξυγγραφής του, διαβάζουμε τίς φράσεις: κόμπω λόγου = ως καυχησιολογία, τούς λόγους = τά λόγια, λόγω = μέ αποδεικτικό λόγο, εκλογίζεσθαι = νά υπολογίζουμε μέ λογικό τρόπο, λογισμός = η λογική σκέψη, λογισμώ = λόγω υπολογισμού).
Αντιθέτως, στήν Λατινική σελίδα κυραρχεί το Πράγμα = res (res publica = τό δημόσιον πράγμα, η πολιτεία, res gestae = οι πράξεις, res bonae = η ευπραγία, res militaris = τά στρατιωτικά, res nautica = τά ναυτικά, quam ob rem = ένεκα τούτου, καί άλλα αμέτρητα).
Ανακεφαλαιώνοντας συμπεραίνουμε, ότι διαλεκτική είναι η τέχη του διαλέγεσθαι βάσει της λογικής, η οποία είναι μία καί μοναδική. Δέν υπάρχουν πολλές Λογικές, όπως νομίζουν μερικοί. Λογική είναι η επιστήμη του ορθώς διανοείσθαι, η οποία ερείδεται επί των αρχών της νοήσεως: Επί της αρχής της Ταυτότητος (κάθε τί, πού σκεπτόμαστε, ταυτίζεται μέ τόν εαυτό του), επί της αρχής της ελλείψεως αντιφάσεως (αποκλείεται η συνύπαρξη μίας εννοίας καί της αντιφατικής της ταυτοχρόνως), επί της αρχής της του Τρίτου Αποκλείσεως (μεταξύ μίας εννοίας καί της αντιφατικής της δέν παρεμβάλλεται καμμία τρίτη έννοια) καί επί της αρχής του Αποχρώντος Λόγου (κάθε τί οφείλει νά έχει επαρκή αιτιολογία).
Ο διαλεκτικός δέν έχει προκαταλήψεις, δηλαδή εκ των προτέρων παραδοχές, καί δέν προσπαθεί να επιβάλει τίς απόψεις του στόν άλλον. Ο διαλεκτικός σέβεται τίς απόψεις του άλλου, έστω καί εάν διαφέρουν από τίς δικές του. Ελέγχει τίς έννοιες, τίς οποίες χρησιμοποιεί ο ίδιος καί οι συνομιλητές του, υποβάλλοντές τις στήν βάσανο των αρχών της νοήσεως καί των μεθόδων του ορισμού, της διαιρέσεως, του μερισμού καί της ταξινομήσεως. ΄Ο,τι δέν συμμορφώνεται μέ τίς αρχές καί τίς μεθόδους, τό θεωρεί αντιεπιστημονικόν καί τό ερευνά μέχρι νά τό καταστήσει επιστημονικόν. Ο διαλεκτικός συζητεί καί δέν κουβεντιάζει. Η κουβέντα γίνεται, γιά νά περνά η ώρα καί μπορεί νά είναι ελαφρού περιεχομένου, μέ έριδες, μέ δόγματα, μέ φωνές, μέ προκαταλήψεις, καί όλοι μένουν ικανοποιημένοι, διότι κανένας δέν άκουσε τόν διπλανό του, αλλά απλώς επιβεβαίωσε τίς ήδη διαμορφωμένες πεποιθήσεις του.
Κουβέντα μπορεί νά γίνει επί παντός επιστητού ακόμη καί από αδαείς συνήθως ανθρώπους. Η συζήτηση όμως διεξάγεται μόνον μεταξύ νουνεχών, ηρεμα καί γαλήνια, διότι σκοπός της συζητήσεως δέν είναι η επιβολή του ενός επί του άλλου, αλλά η ανάδειξη της αληθείας καί η απόρριψη της πλάνης. (Πλάνη είναι η ασυνείδητη αποχή από τήν αλήθεια, όπως π.χ. η πεποίθηση των ανθρώπων στό παρελθόν, ότι η Γη ήταν επίπεδη. Λάθος είναι κάτι πού λανθάνει, δηλαδή κάτι, πού μας διαφεύγει. Σφάλμα είναι η υπολογιστική απόκλιση από τήν αλήθεια. Ψεύδος είναι η ενσυνείδητη διαστροφή της αλήθειας).
Μέρη της συζητήσεως (της από κοινού αναζητήσεως: αυτό άλλωστε σημαίνει σύν-ζήτηση) είναι η ελεγκτική μέθοδος καί η μαιευτική. Μέ τήν πρώτη διαπιστώνουμε τήν ορθότητα των μέχρι στιγμής παραδοχών μας μέ νηφαλιότητα καί χωρίς πάθος. Μέ τήν δεύτερη εκμαιεύουμε τό ορθόν, ερειδόμενοι επί των αρχών της νοήσεως καί των μεθόδων της Λογικής επιστήμης.
Στήν Ελληνική κοινωνία του 5ου αιώνος π.Χ. εκείνος, πού θεμελίωσε τήν διαλεκτική, ήταν ο φιλόσοφος Σωκράτης, αλλά εκείνος, ο οποίος τήν επιστημονικοποίησε καί τήν ανήγαγε σέ μοναδική μέθοδο ευρέσεως της αληθείας, ήταν ο μαθητής του, μέγας Μαθηματικός καί Φιλόσοφος Πλάτων.
Οι διάλογοί του πέραν της αισθητικής απολαύσεως, τήν οποίαν προσφέρουν στόν αναγνώστη, είναι τά καλύτερα εργαλεία εκμαθήσεως της διαλεκτικής επιστήμης.
Σέ μίαν εποχή παραλλήλων μονολόγων καί ιδεολογικών ναρκισσισμών οι διάλογοι του Πλάτωνος είναι η καλύτερη προπόνηση γιά τό πλησίασμα της αληθείας. Όποιος διαβάσει έστω καί έναν Πλατωνικό διάλογο, θά τό αντιληφθεί αμέσως. Ο Πλάτων είναι ένας από τούς μεγαλυτέρους Διδασκάλους της Ανθρωπότητος. Είμαστε τυχεροί, πού είναι πρόγονός μας. Είναι ο ογδοηκοστός παππούς μας καί είμαστε τά ογδοντακισέγγονά του. Χωρίς τήν παραμικρή δόση υπερβολής είμαστε υπερήφανοι, διότι είμαστε απόγονοι τέτοιων γιγάντων του πνεύματος, οι οποίοι εξακολουθούν νά φωτίζουν όλους τούς τομείς της ανθρωπίνης δραστηριότητος, καταξιώνοντάς μας και αναδεικνύοντάς μας.
Προτείνονται δειγματοληπτικώς τά εξής βιβλία.
- Εκδόσεις Παπύρου των Πλατωνικών διαλόγων
- Εκδόσεις Κάκτου των Πλατωνικών διαλόγων
- Εκδόσεις Ζαχαρόπουλου των Πλατωνικών διαλόγων
- Εκδοτική Αθηνών: Ιστορία του Ελληνικού ΄Εθνους, τόμος Γ2
- Αλμπιν Λέσκυ: Ιστορία Αρχαίας Ελληνικής Λογοτεχνίας
- Ρομπέρ Φλασελιέρ: Ιστορία Αρχαίας Ελληνικής Λογοτεχνίας
- Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος: Εισαγωγή στόν Πλάτωνα
- Κ. Βουδούρης: Πλατωνική Φιλοσοφία
- Βέρνερ Γαίγκερ: Παιδεία
- A.E. Taylor: Plato, The Man and his Work, London, 1966
- F.M. Cornford: Plato's Theory of Knowledge, London, 1967
- G.C. Field: Plato and his Contemporaries, London, 1967
- U.v. Willamovitz: Platon, Berlin, 1920
- J. Chaix-Ruy: La pensee de Platon, Paris, 1966
- C. Librizzi: Platone o la ricerca de la liberta, Padova, 1965
1ο ΛΥΚΕΙΟ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙΟΥ - 1998
